Argentinië part 1

Na een reis van ongeveer 35u met een overstap op Doha en een korte stop in Saõ Paulo kwamen we gesloopt aan in Buenos aires. De eerste week hebben we doorgebracht in een appartement in Palermo. Hier hebben we even kunnen acclimatiseren en konden we weer eens genieten van een eigen plek, groter dan alleen een kamer én zelf koken (iets anders dan 'fried rice'). Na een weekend Buenos Aires was het maandag dan eindelijk zover. De dag dat wij vloeiend spaans zouden leren was aangebroken. De week vloog voorbij en aan het einde van de week konden we er nog steeds geen zak van. Omdat we ons zo vermaakt hadden in Buenos Aires, de spaanse lessen zo leuk waren en we slechts tot 10 konden tellen, besloten we er een week aan vast te plakken. Maar daarvoor hadden we natuurlijk ook een nieuw stekkie nodig. We zijn verhuisd naar een superleuk appartementje meer richting het centrum van Buenos Aires. Na 2 weken spaans en genieten van de stad Buenos Aires (onze nieuwe liefde) werd het dan toch tijd de stad verlaten en te verruilen voor Iguazu.

Vanaf Buenos Aires was het een busrit van ongeveer 17u naar Puerto Iguazu. Dit is een klein rustig, maar gezellig dorpje. Uiteraard kwamen we niet voor het dorpje, maar voor de inmense watervallen een paar kilometer verderop. In het Argentijnse gedeelte van het park had je de keuze om te lopen (1,5u) of een treintje te nemen van ongeveer 20 minuten naar de verste waterval, 'Garganta del Diablo'. Uiteraard kozen wij met onze jonge benen en goede basisconditie voor het treintje. In het treintje probeerden we de camera nog even uit. Tot onze verwazing gaf deze aan dat het geheugen vol was (whuuut!!?). Hoe kan dat!? We hadden er vanmorgen nog een nieuw kaartje in gedaan! We haalde het kaartje eruit, daar stond het 16MB. 16MB... 16 MB dat is ongeveer 5 foto's (Noooo!). We zijn op een prachtige plek die minimaal 500 foto's verdiend en wij moeten het doen met 5 foto's... Na 5 minuten balen, moesten we er gelukkig om lachen en gingen we voor 5 topfoto's. De foto's nemen was het probleem niet en echt lelijke foto's kun je niet maken op deze locatie. De uitdaging zat hem in de 5 beste selecteren. Zeker na een hele dag Iguazu wordt het steeds lastiger om een foto te verwijderen. Zo hebben we bij één van de laatse watervallen ervaren dat we een foto wilden nemen maar het geheugen vol was. Na wat gescheld en een discussie welke foto we moesten verwijderen, waren we er klaar voor, goed mikken en..."Uw geheugen is vol". Geheugen vol!? Hoe bedoel je!? #$!?%^@& We hebben net een foto verwijderd! "Kom maar even hier", zei Maaike. "Ik haal het kaartje er uit en doe hem er weer in". Dat klonk als een goed idee. Echter Teun was even vergeten wie het uit zou voeren, Maaike... Ze draaide de camera om, opende het klepje en floep daar ging het kaartje... Regelrecht de watervallen van Iguazu in. Verbaasd, geschrokken, schuldbewust en boos keek ze op. Onze met veel zorg 5 geselcteerde topfoto's waren in het water gevallen. Ook hier kunnen we inmiddels om lachen. Echter duurde dit iets langer dan 5 minuten. We hadden gelukkig de Braziliaanse kant nog waar we de volgende dag heen zouden gaan. Dit keer met een leeg en juist geheugenkaartje. En gelukkig is de Braziliaanse kant van Iguazu ook minstens zo fotogeniek! Het stadje 'Foz do Iguizu' aan deze kant van de watervallen bleek ook nog ergens anders goed voor, namelijk wandelschoenen kopen voor onze volgende bestemming Patagonië. Maar eerst hadden we nog twee dagen Buenos Aires (<3) op de planning waarvandaan we het vliegtuig naar El Calafate zouden nemen. Dit keer sliepen we in San Telmo, een leuke, levendige en artestieke wijk waar we wederom twee dagen hebben genoten van de sfeer van Buenos Aires. Natuurlijk kon daar een asado (Argentijnse bbq) niet bij ontbreken. Ook bleek de zondagmarkt in de wijk een leuk tijdverdrijf.

Na een vlucht van ruim 2,5 uur kwamen we op 9 maart aan in El Calafate, en daarmee gelijk een totaal andere wereld. De drukke stad had zich ingeruild voor uitgestrekte vlaktes, blauwe meren en bergen met besneeuwde toppen. We waren beland in de 'Steppe'. El Calafate heeft iets weg van een skidorpje en is een mooi uitgangspunt om de Perito Moreno Gletsjer te bezoeken, de enige gletsjer die 'constant' blijft, hij groeit dagelijks evenveel als dat ie ijs afbreekt. Het geeft een machtig gevoel als je naar de gletsjer kijkt en het ijs hoort afbreken. Wij wilden de gletsjer niet alleen bekijken, maar er ook op. Echter er was pas op donderdag plek voor de tour die wij wilden doen, het was nu maandag. Gelukkig bleek het opvullen van de dagen niet zo'n probleem. Zo hebben we ons bij een gevoelstemperatuur van -8 in een skilift gewaagd om bovenop de berg te gaan quadrijden. Al crossend over de skipistes konden we genieten van het uitzicht dat El Calafate te bieden heeft. Verschrikkelijk koud, maar zeer de moeite waard. En toen was t zover, we waren er helemaal klaar voor, voorbereid op -8 met onze gehuurde skioutfits, zonnebrillen, zonnebrand, echter na alle dagen strakblauwe lucht en kou was t vandaag een typische hollandse grijze winterdag met regen. Maar het zou nog wel opentrekken dachten we nog met vol goede moed, mooi niet! Desondanks was t een leuke dag en een super ervaring om met crampons (ijzerenpunten onder je schoenen) over het ijs te lopen. Het mocht dan niet volop zonnig zijn vandaag, de wolken over de gletsjes en af en toe een glimpje zon maakte t nog steeds een prachtig gezicht. En ja we waren toch blij met de skikleding, maar dan met name omdat we zo een droge onderbroek hielden.

Met El Calafate achteronslatend begonnen we aan onze 'Ruta 40'. Op naar El Chalten. Dit dorpje gelegen in een prachtig national park met meerdaagse trekkingen naar o.a. de berg 'Fitz Roy' is een walhalla voor de fanatieke wandelaars onder ons. Gelukkig voor de minder fanatieken zijn er ook meerdere korte en tevens prachtige wandelingen. Toch wilden we ons niet laten kennen met onze jonge benen en prachtige nieuwe wandelschoenen, en besloten we op onze laatste dag El Chalten de langere trekking naar 'Laguna Torre' te doen. Gedurende de gehele wandeling werden we (gelukkig!) beloond met fantastische uitzichten op o.a. Cerro Torre. Echter die 22km waren voor de komende dagen ook meer dan genoeg. Respect voor de meerdaagse wandelaars die zich met zware bepakking van camping naar camping begeven, maar voor ons was het de hoogste tijd om dit trekkinggebied te laten voor wat t is en met de nachtbus naar Los Antiguos te gaan om van daaruit in alle vroegte de grens naar Chili over te steken.