Myanmar

Yangon was onze eerste bestemming in Myanmar. De stad was absoluut niet wat we ervan verwacht hadden. De stad was bijzonder schoon, scooters waren verboden en het oogt vrij modern voor een Aziatische stad. Het pronkstuk van de stad is toch wel 'Schwedagon Pagoda'. Deze 98 meter hoge, met goud beklede (50.000 KG bladgoud) stupa waarvan de top ingelegd is met 5448 diamanten en 2317 robijnen en eindigd met een diamand van 15 gram (76 karaat), is een feestje voor het oog.

Vanuit Yangon besloten we met de trein naar onze volgende bestemming, Kyaiktiyo te reizen. Het halen van de kaartjes was al best een opgave. In de stationshal hingen tal van borden. Echter waren deze in het birmees (prachtig schrift overigens). Na goed zoeken vonden we een Engels informatiebord. Met de benodigde informatie stapten we naar het loket om ons ticket te kopen. Helaas sprak deze man (en eigenlijk bijna iedereen in Myanmar) weinig Engels en wij nog slechter Birmees. Met handen en voeten wist hij ons uit te leggen dat we aan de andere kant van het spoor moesten zijn. Daar aangekomen was het niet zo gek dat we dit gemist hadden. Het was een soort van verlaten, donkere, veemarkt waar je in een achterafloketje een kaartje moest kopen. We kochten kaartjes voor de ordenairy class, iets wat lange tijd niet toegestaan was voor toeristen. We betaalde in dollars(dat is verplicht voor overheidsdiensten) en ieder briefje zorgvuldig wordt gecontroleerd op scheurtjes en vouwen. Zit er een vouw of een scheur in dan krijg je het briefje terug met het verzoek een mooiere te geven.

De volgende morgen stapten we om 7u de trein in. Het was precies wat we verwacht hadden, lekker druk met een enorme diversiteit aan mensen. Daarnaast liep er een elftal van verkopers door de gangpaden met enorme manden etenswaren op hun hoofd.
Toen de trein begon te rijden realiseerde we ons al snel dat de trein niet alleen extreem langzaam en oncomfortabel was maar ook nog al hobbelig. We wisten van te voren dat de trein zou wiebelen, maar hadden niet verwacht dat we gecentrifugeerd zouden worden. Daar zaten we dan met zijn allen, schouderophalend op het ritme van de wielen te kijken of er geen bagage uit de bagagerekken zou vallen. Desalniettemin zeer de moeite waard, even achterwege gelaten dat Maaike waarschijnlijk door wat vlooien is gebeten tijdens de rit dus nog zeker een paar dagen heeft kunnen nagenieten.

Vanaf het treinstation gingen we met een truck, wat een heel gebruikelijk vervoersmiddel is hier, naar het dorpje Kipun. Teun op 't dak, Maaike beneden (vrouwen mogen niet bovenop de truck zitten, omdat dat als respectloos wordt gezien ten opzichte van de man). Teun was bijna euforisch dat hij het komende half uur op het dak mocht meerijden. Hij zag het al helemaal voor zich: Met een heerlijk briesje genieten van de zon en de omgeving. De realiteit was iets anders. Er was niet echt een zacht briesje, het was meer een windkanon, comfortabel was het ook niet. Bij iedere hobbel moest je je goed vasthouden en zorgen dat je niet van de truck werd gegooid. Even lekker je ogen dicht doen, was er ook niet bij: je was vrijwel constant bezig met het ontwijken van de overhangende takken. Dus is het leuk om op het dak van de truck te zitten? JAZEKER EEN ABSOLUTE AANRADER!!!

Kipun is een klein maar sfeervol dorpje en vormt de uitvalsbasis voor 'The Golden Rock' in de volksmond 'Kyaiktiyo'. Voor het vermaak van de veelal locale toeristen begon er om een uur of 15:00 een bandje te spelen. Dit was absoluut niet om aan te horen. We zullen zo goed mogelijk beschrijven hoe het klonk: voor zo ver we konden horen werden er 3 instrumenten bespeeld. Wanneer deze afzonderlijk bespeeld werden klonk best oké, niet storend. Echter wanneer ze 'samen' speelde was het niet om aan te horen. Het leek alsof ze alle drie een ander nummer aan het spelen waren. Om het af te maken was er ook een zangeres die op compleet willekeurige momenten zo hard mogelijk in de microfoon gilde. We hadden mazzel, deze plaatselijke "band" stopte om 23:30u al met spelen, we hebben er dus maar zo'n 8,5 uur naar moeten luisteren... Gelukkig voor ons begon dezelfde band de volgende ochtend om 06:00u weer met spelen. Na deze korte nacht was het aan ons om, wederom in een truck, de berg op te reizen naar 'The Golden Rock'. Als we dachten dat de bergwegen in Indonesië je het gevoel gaven alsof je in een achtbaan zonder loopings zat, dan was dit er eentje met loopings. We waren dan ook zeer blij dat we de rit hadden overleefd. The golden rock is voor de locale bevolking een zeer heilige plek. Het was erg bijzonder om te zien hoe de bezoekers/pelgrims van heidne en verre komen om deze grote gouden steen, die op de rand van de afgrond balanceert' aan te raken.

Na het bezoek aan 'Kyaiktiyo' namen we de nachtbus naar Nyaung Shwe. Dit is de uitvalbasis om de trekpleister 'Inle lake' te bezoeken. Dit enorme meer is niet voor niets zo populair onder toeristen. Al varend in je eigen boot kom je langs de vissers die met één been hun bootje vooruitbrengen en ondertussen hun lijnen aan het uitleggen zijn om te vissen; de floatinggardens en de vele tempels die langs het water zijn gebouwd. Prachtig om te zien!

Met een tussenstop in het rustige bergdorpje 'Kalaw' zijn we richting Mandalay gegaan. De bus die zich voordeed als de omschreven 'minibus met 25 stoelen zonder airco', was in werkelijk niet meer dan wat aan elkaar getapete onderdelen. Hij telde alleen de eerste rijen met stoelen en was verder helemaal volgestauwd met enorme zakken gember. Desalnietemin bracht hij ons wel veilig naar onze einsbestemming.

Mandalay is vergeleken Yangon wel die typische grote, vieze, drukke Aziatische stad, heerlijk! Tevens een goede uitvalsbasis voor omliggende bezienswaardigheden als Saigain met zijn vele pagoda's, Mingun met de enorme ruine van een nooit afgemaakte pagoda (die de grootste pagoda had moeten worden, maar pas voor 1/3 af was toen de opdrachtgever overleed en vervolgens nooit is afgemaakt) en Amapura met zijn beroemde 'Ubein's bridge', een 1,5 km lange houten brug. Wij hebben deze plaatsjes bezocht in een 'blauwe taxitruck', absoluut niet comfortabel, aangezien ze geen vering kennen, maar wel een erg leuk vervoersmiddel.

Een 16 uur durende bootrit bracht ons naar onze volgende bestemming Bagan. Een prachtige rit met indrukwekkende beelden. O.a. Het in- en uitstappen van de lokale bevolking over de dunne loopplanken met zware bepakkingen op hun hoofd en natuurlijk niet te vergeten alle verkopers die even aan boord komen om hun producten te verkopen. Soms reizen deze verkopers even mee naar de volgende stop of ze slapen zelfs op de boot in de hoop wat te verkopen of anders wel de volgende dag als ze weer teruggaan naar hun woonplek. De dorpjes langs de rivieren bestaan veelal uit rieten hutjes en stoffige paden. De kinderen die langs de oever naar de boot staan te kijken zijn veelal stoffig en de kleintjes worden (net als veel gebeurd in Myanmar) met blote billetjes meegedragen door hun 'grote' broer of zus...

Bagan daarentegen is dan weer adembenemd met zijn vele oude tempels en pagoda's die prachtige plaatjes tonen bij onder andere de zonsop- en ondergang. Na drie dagen fietsen door dit prachtige stukje Myanmar vertrokken we naar de volgende bestemming, Pyay.

Net als elke busreis in Myanmar was ook deze traag, echter deze nog nét iets trager. Rond het middag uur stapten we in de bus. Na een klein uurtje rijden kregen we te horen dat we de bus uitmoesten, omdat we blijkbaar een kaartje hadden gekocht voor een andere maatschappij. Jammer, want we moesten nog 45 min wachten op die andere bus. Achteraf gezien was dit het minst erg. We dachten nog, de bus kan alleen maar beter zijn dan degene waarin we zaten. Niets was minder waar. Buiten dat de bus er 5 uur langer over deed en we om 02:00 ('s nacht!)ipv 21:00 aankwamen was de hij ook een stuk oncomfortabeler. We werden op de wielen geplaatst. In de westerse wereld is dat geen probleem, in Myanmar betekent dat geen beenruimte (zelfs niet met onze lengte). We zaten achter de motor, waardoor het lekker warm was. Ook zaten we onder de tv speaker, zoals gebruikelijk in Azië, stond het volume zo hard dat de speakers bijna opgeblazen werden. Heerlijk!

Pyay bleek een leuk stadje en ligt niet op de standaard toeristen route wat dit een nog mooier stadje maakt. Het stadje is gezellig, ligt in een prachtige omgeving en heeft een levendige avondmarkt. Ook hier hebben we fietsen gehuurd en zijn we de bezienswaardigheden afgegaan (de hoogste pagode van het land en een enorme zittende boeddha).

Onze volgende bestemming Pathein bereikten we met een soort gelijke bus, maar de keer hadden 'eerste klas plaatsen' vergeleken onze laatste herrinnering. Waarschijnlijk omdat deze rit wat afwijkt van de standaard toeristische route, werden onze paspoorten op een afstand van zo'n 300 km 3 keer gecontroleerd.

Ook Pathein bleek een erg gezellig, levendig stadje. Daarnaast is het de uitvalbasis voor een trip naar Ngwe Saung (Silver Beach).

Na een kleine 3u rijden (80km verderop) kwamen we aan op dit prachtige strand. Opvallend was dat het altijd harde gedeelte van het strand door de lokale bevolking als weg wordt gebruikt. Echter al snel kwamen we erachter waarom ze dit deden. Naast het kleine gedeelte verharde stuk weg bestaan de wegen hier uit mul, bijna niet begaanbaar, zand. Dus ook wij sleepten onze fietsen al snel door het stuk losse zand, naar de 'snelweg'.

Na een paar dagen strand vonden we het wel weer mooi geweest. We besloten nog een dagje in het gezellig Pathein door te brengen voordat we weer terug naar Yangon gingen om terug te vliegen naar Kuala Lumpur.

Al met al is Myanmar dus een erg bijzonder, maar ook erg moeilijk te omschrijven land. Een land wat veel te bieden heeft qua schoonheid in natuur en cultuur, maar ook nog duidelijk de littekens met zich meedraagt van vroeger. Een land met veel verschillen, in natuur, arm en rijk en ontwikkeling.